امام از نظر اهل سنت

امام از نظر اهل سنت

برادران اهل تسنن امام را تنها رئیس حکومت اسلامی می دانند یعنی در هر عصر و زمانی زمامدار و حاکم (امام ) محسوب می گردد که خلیفه پیامبر و خلیفه مسلمانان واقع می شود. به تعبیر دیگر، زمامداران را در هر عصر و زمان، خلفای پیامبر و ائمه مسلمین می دانند.

بنابراین در نزد اهل تسنن هر کسی می تواند امام باشد، در صورتی که نزد شیعه اینچنین نیست، در حقیقت هرگونه انحرافی که در هر امری اعم از امور دینی و یا غیر آن صورت می گیرد مربوط به اصل و سرچشمه آن است، چنانکه می بینیم اختلاف بر سر امامت نیز در اصل به معنی و مفهوم امامت در نزد سنی و شیعه بر می گردد.

روح تشیع و تسنن و علت انشعاب جامعه اسلامی به شیعه و سنی . از بدو امر بعد از رحلت نبى اكرم، مسلمين به دو فرقه تقسيم شدند: سنى و شيعه. سني ها در يك شعار و چهارچوب عقيده هستند و شيعه در شعار و چهارچوب عقيده‏ اى ديگر.

شيعه مى‏ گويد: خليفه بلافصل پيغمبر على است و آن حضرت على را براى‏ خلافت و جانشينى خويش به امر الهى تعيين كرده است و اين مقام حق خاص اوست پس از پيغمبر.

و اهل سنت مى‏ گويند: اسلام در قانون‏گذارى خود، در موضوع خلافت و امامت پيش بينى خاصى نكرده است بلكه امر انتخاب زعيم را به خود مردم واگذار كرده است. حد اكثر اين است كه از ميان قريش انتخاب شود.

شيعه بسيارى از صحابه پيغمبر را- كه از شخصيتها و اكابر و معاريف به شمار مى‏ روند- مورد انتقاد قرار مى‏دهد ؛

اهل سنت، درست در نقطه مقابل شيعه ازاين‏جهت قرار گرفته اند؛ به هركس كه نام «صحابى» دارد با خوشبينى افراطى عجيبى مى‏ نگرند، مى‏ گويند: صحابه پيغمبر همه عادل و درستكار بوده اند.

بناى تشيع بر انتقاد و بررسى و اعتراض و مو را از ماست كشيدن است، و بناى تسنن بر حمل به صحت و توجيه .

بنابر این ، به اعتقاد شیعه امام حافظ دین است و در بحث نبوت نیز بیان کردیم دین در نزد خداوند یکی است، و اصل اعتقاد تمام ادیان به وجود خدا و نبوت و معاد است، اما شاخه شاخه شدن دین به مذاهب مختلف به خاطر تفسیرهای غلطی است که افراد از دین دارند