نتايج قطعي مباهله

نتايج قطعي مباهله

۱- اينكه حسن و حسين عليهم السلام پسران رسول خدا بوده و به آنها ابن رسول الله گفته مي شود.

۲- چون رسول خدا (ص) فقط حضرت فاطمه را با خود آورده دليل آن است كه نساءنا فقط يك مصداق داشته و فاطمه الگوي منحصر به فرد بوده است و گرنه لازم بود كه آن حضرت حداقل سه نفر را ببرد تا لفظ جمع شامل آن ها شود.

۳- علي عليه السلام در اين آيه مصداق انفسنا است يعني كسي را بخوانيم كه در فضيلت و مقام و ارزش به منزله خود ماست؛ انفسنا جمع است اما رسول خدا نشان مي دهد كه اين جمع فقط يك مصداق داشته و گرنه لازم بود اقلاً سه مرد را ببرد كه مصداق جمع باشد.

۴- مباهله از يك سو حقانيت دين اسلام را در برابر مسيحيت اثبات كرد و از سوي ديگر ضعف ايمان و تزلزل اعتقادي مسيحيان نجران را به نمايش مي گذارد. از جمله در نقلی آمده است که پیامبر (صلی الله علیه واله) هنگام مباهله حسنین (علیهما السلام) را جلو، فاطمه (علیها السلام) را پشت سر و علی (علیه السلام) را سمت راست خود نشاند و خود نشست و به نجرانیان فرمود: «هم اکنون بیایید مباهله کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان بفرستیم.».

و خود دعا کرد: «خدایا، این جانم (علی (علیه السلام)) که او معادل خودم است. خدایا این (فاطمه (علیها السلام)) زنانم که بهترین زنان جهانیان است؛ خدایا، این دو (حسنین (علیهما السلام)) پسران و نوه هایم هستند. من جنگ می کنم با کسانی که با آنان بجنگد و صلح می کنم با کسانی که با آنان صلح کند.» و این گونه خداوند راستگویان را از دروغگویان متمایز کرد .

بنابراین هر یک از اهل بیت (علیهم السلام) در مباهله جایگاه خاص خود را داشتند و این گونه نبود که حضور بعضی کافی باشد. زیرا محاجّه میان پیامبر اکرم (صلی الله علیه واله) و علمای مسیحی بود و در ظاهر حضور پیامبر (صلی الله علیه واله) به تنهایی کفایت می کرد اما فرمان خداوند سبحان بر حضور اهل بیت (علیهم السلام) و مشارکت ایشان در مباهله که از عبارت صدر آیه به دست می آید «قل تعالوا ندع أبناءنا و أبناءکم و نسائنا و نسائکم و أنفسنا و أنفسنا» و نیز در دعوت نبوی بود که از عبارت ذیل آیه «فنجعل لعنه الله علی الکاذبین» به دست می آید. .در حقیقت پیامبر و اهل بیتش تمثیل و نماینده همه مسلمانان بودند .

افزون بر آن، گروه های نام برده در آیه معطوف به «و» عطف هستند که دلالت بر مشارکت معطوفین در نقش خاص دارد و نیز مشارکت جمعی گروه های نامبرده خواسته شده است، زیرا مباهله با نجرانیان موضوعی قطعی و با هیئت خاص در نشستن و دعا با حالت تضرع بود که با یک مرتبه برگزاری آن حق از باطل متمایز می شد.

بنابراین همه افراد اهل بیت (علیهم السلام) باید دسته جمعی حضور می یافتند و به همراه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله) مجموعه ای با اعضایی مرتبط را تشکیل می دادند، به طوری که اگر یک عضو حاضر نمی شد مجموعه از هم می پاشید و مباهله ای صورت نمی گرفت. به عبارت دیگر امتثال حکم فقط با انجام دادن همه افراد محقق می شود.

فرمان مباهله و دعوت از اهل بیت (علیهم السلام) حکمی ایجابی بود که می بایست نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و اله) همه اهل بیت (علیهم السلام) را فرا می خواند تا امر خدا را در مباهله اطاعت کرده باشد؛ لذا حضرت هر چهار تن (علیهم السلام) را فراخواند و اگر یکی را اهمال می کرد، امتثال امر خدا را نکرده بود؛ در نتیجه اگر هم نجرانیان مباهله را منتفی نمی کردند چه بسا مباهله (لعنت) پیامبر (صلی الله علیه و اله) بر نجرانیان مستجاب نمی شد.

بنابراین هر یک از اهل بیت (علیهم السلام) به عنوان رکنی از مباهله به شمار می آمدند که با حذف هر رکن سازه مباهله از هم می پاشید. حضرت فاطمه (علیها السلام) به عنوان یگانه مصداق «نساءنا» از ارکان مباهله بود و بدون حضورشان مباهله ای صورت نمی گرفت. نظر به همین جایگاه رکنی است که فرقی میان هیچ کدام از اعضای مباهله کننده نبوی نبود. و در روایتی آمده: «خداوند هرگز زنی را با مردی برابر نکرد مگر برابریی که در مباهله میان و علی (علیهما السلام) کرد در حالی که فاطمه (علیهم السلام) زنی است که برتر از زنان جهانیان است ، اما خدا او را به علی پیوست و نیز حسنین را به آن دو (فاطمه (علیها السلام) و علی (علیه السلام)) پیوست. بنابراین میان نقش فاطمه، علی، حسن و حسین (علیهم السلام) در مباهله تفاوتی وجود نداشت و هر کدام جایگاه و اهمیت خود را داشتند.