ستیز عقل و نفس/غلبه هوای نفس بر عقل

ستیز عقل و نفس

“عقل و نفس درستیز هستند”.

 جنگیدن با حسین که پسر پیامبر است، و یا رسیدن به جاه و مال با به

دست آوردن ملک ری. و می داند که جنگ با حسین امر کوچکی نیست، که حسین(ع)، پسر پیامبر(ع) است. ولی نفس اماره اش امارت و ملک ری را می طلبد. متحیر است که از کدام یک بگذرد!؟ شب همه در اندیشه و فکر این کار بود . لذا در اشعاری که حاکی اضطراب و تردیدش است میگوید:

فوالله ما ادری وانی لحائر ، افکر فی امری علی خطرین

اَ اَترکُ ملک الری والری منیتی ، ام ارجع ماثوما بقتل حسین

حسین بن عمی والحوادث جمّة ، لَعمری ولِیَ فی الری قرّة عینی

می گوید: ( سوگند به خدا، نمی دانم و من در حیرت هستم، و در دو راه خطرناک افتاده ام، آیا ریاست وملک ری را که آرزوی من است ترک کنم، یا از کشتن حسین با بار گناه بر گردم؟ حسین پسر عموی من است و حادثه ها بسیار خطرناک، ولی به جانم قسم که ملک ری نور چشم من است .) توجه کنید: همه این ها را می داند ولی ندای نفس قوی تر است.

غلبه هوای نفس بر عقل

و می گوید: ولی آخر ملک ری برایم خیلی مهم است. بالاخره عمر سعد در این دو راهی خطرناک، سرانجام خود را قانع می کند که به جنگ حسین می روم و بعد توبه می کنم. و چنین میگوید:

یقولون ان الله خالق جنه ، و نار و تعذیب وغل یدین

فان صدقوا فیما یقولون اننی ، اتوب الی الرحمن من سنتین

فان کذبوا فزنا بدنیا عظیمه

و ملک عظیم دائم الحجلین

(می گویند خدا آفریدگار بهشت و آتش جهنم و عذاب و غل های آهنین است. اگر این سخن راست باشد من در دو سال بعد از واقعه کربلا توبه میکنم و اگر دروغ باشد به دنیای وسیع و پادشاهی بزرگی که همواره مانند عروس به زیور آراسته شده رسیده ام).توجه کنید این اشعار از ،« سستی ایمان و عدم عقیده راسخ و صحیح حکایت میکند».

 خلاصه اشعار: “می گویند بهشتی هست، جهنمی و عذاب و آتشی هست. اگر راست باشد! یعنی اطمینان ندارد و در بهشت و جهنم وعذاب و ثواب وقیامت شک دارد.

 لذا میگوید: وعده عذاب برای قتل حسین نسیه است (حالا کو تا قیامت) اما ملک ری دولتی است که نقد است به زودی به آن می رسم”.) لذا در عصر روز نهم محرم به سپاه خود اعلام می دارد: “یا خیل الله ارکبی و بالجنه ابشری”. (ای سپاه خدا سوار گردید و بهشت بر شما بشارت باد).

به کسانی که برای قتل پسر دختر رسول خدا و پسر خلیفه مسلمانان بسیج می شوند، بشارت بهشت می دهد همان کسیکه پیامبرشان در مورد او فرموده بود: الحسن والحسین سیدا شباب اهل الجنه!!! (حسن و حسین سروران جوانان بهشتند).

و در روز عاشورا عمر بن سعد تیری به کمان گذاشت و به سوی لشکر حسین(ع) پرتاب نمود و گفت: گواهی دهید که من نخستین کسی بودم که تیر را رها کردم، و به دنبال او لشکر تیرها را رها کردند و جنگ شروع شد. لذا یکی از پیشگوئی های امام علی(ع) تحقق می یابد.

روایت شده : ان الامام علی(ع) لقی عمربن سعد ، فقال له کیف یا عمر اذا اقمت مقاما تخیر فیه بین الجنة والنار فتختار النار؟ (امام علی(ع)روزی به عمرسعد می فرماید: چگونه باشی اگر در مقامی قرار گیری که بین بهشت وجهنم مخیر شوی، و جهنم را اختیار کنی؟).

آری بالاخره ابن سعد نقد را به نسیه نداد ، حسین را برای رسیدن به ملک ری کشت اما حتی آن را هم بدست نیاورد و خسرالدنیا و الآخره شد.