قضایای عرفانی عاشورا

قضایای عرفانی عاشورا

قضایای مربوط به قیام عاشورا، جلوه های شخصیتی و عرفانی حسین(ع) و یارانش بود. آنها کسانی بودند، که مانند انسانهای کامل آئینه خدانما بودند، آنچه فکر می کردند عمل هم می نمودند. و اخلاص خود را نیز در عمل نشان دادند.

بعبارت دیگر: حسین (ع) عملش جلوه مجسم تفکر او بود. و با پیوستگی عرفه و عاشورا ، وآن مناجاتهای عاشقانه با محبوب، می توان عرفه را عرفان نظری و عاشورا را عرفان عملی حسین بن علی دانست.

اگر می خواهید عشق حقیقی را بدانید، و عاشق حقیقی را بشناسید، باید امام حسین (ع) را در روز عاشورا نظاره کرد، زیرا به وسیله امام حسین(ع) عشق به تمام معنا در کربلا و در روز عاشورا تجلی یافت.

اهل بیت (ع) همگی عاشق بودند آنجا که طاغی زمان به حضرت زینب (س) می گویند آیا دیدی که خدا با برادرت حسین چه کرد می فرمایند: {ما رأیت الا جمیلا} ندیدم به جز زیبایی ، “سبحان الله ، این چه مکتبی است ؟” آری معرفتش برای ما مشکل است!

بلکه وقتی در مرثیه ها ازگریه ها و موهای پریشان حضرت زینب(س) توصیف می شود می توانیم درک کنیم، اما این کلمات گوهر بار حضرت زینب (س) را نمی توانیم بفهمیم و درک کنیم، {ما رأیت الا جمیلا} تمام برادران و پسران خودش و فرزندان برادران هجده نفر از اهل بیت ، و حسین عزیزش بشهادت می رسند. اما زیبایی می بیند.

اگر بخوایم کلمات گوهر بار حضرت زینب را درک کنیم باید عاشق شویم و برای عاشق شدن باید در این مکتب وارد شویم، باید در معرفت این مکتب خیلی تلاش کنیم، و به درجه فارغ التحصیلی برسیم تا معنای عشق حسینی را درک کنیم .

از خداوند می خواهیم که به ما توفیق عنایت فرماید تا در این مکتب عشق عملاً وارد شویم، و درس عشق، و ایثار بیاموزیم تا سخنان آنها را درک کنیم و معرفت پیدا کنیم . که هر کس به اندازه سعی و کوشش خودش می تواند از این باده عشق سیراب شود.