عاشورا روز معراج حسین (ع) 

عاشورا روز معراج حسین (ع)

لذا روز عاشورا روز معراج حسین بن علی(ع) بود. روزی که ما باید از روح حسین، غیرت حسین، شجاعت حسین درس بگیریم. بلکه بیدار شویم و این صفات را در خودمان پرورش دهیم. روز عاشورا سوق و بازار فضائل حسینی است، که شرافت و کرامت انسانی را عرضه می کند.

یک نویسنده معروف (عباس محمود عقاد) جمله ای درباره اباعبدالله (ع) دارد که می گوید: روز عاشورا مثل اینکه یک نوع مسابقه میان خصلتهای حسینی برقرار شده بود. یعنی فضائل حسینی هرکدام با دیگری مسابقه می داد.

صبر حسین، می خواست از سایر صفاتش جلو بیفتد، رضای حسین، می خواست (بآنچه رضای خداست) می خواست از صبرش جلو بیفتد، و اخلاص حسین، می خواست از همه اینها پیشی بگیرد. شجاعت حسین، می خواست گوی سبقت را از صفات دیگر برباید.

ولی می گویند: چیزی که از همه بیشتر جلوه کرد، اطمینان و استقامت حسین

می گویند: چیزی که از همه صفات بیشتر جلوه کرد، طمانینه حسین، اطمینان حسین، آرامش و استقامت حسین(ع ) بود. یکی از وقایع نویسها که آنجا بود می گوید:

“والله ما رایت مکثورا قط قد قتل ولده واهل بیته واصحابه اربط جاشا من “

میگوید: به خدا قسم سراغ ندارم مرد دلشکسته ای را (مرد تحت فشار قرار گرفته ای را) که فرزندانش و اهل بیتش جلوی چشمش(تکه تکه) باشند، اصحابش را ببیند در حالی که سرهایشان از بدنهایشان جدا شده است. این مقدار قوت قلب داشته باشد. این جریان خیلی عجیب است و همه را به تعجب وا داشته است، زیرا حتی تصورش هم آسان نیست.

استاد مطهری می فرماید: ابا عبدالله(ع) در روز عاشورا چنان قدم بر می دارد کأنه آینده روشن، و آثار نورانی نهضت خودش را می بیند. و شک نداشت که با همین شهادت پیروز می شود. شک نکرد که روز عاشورا باید هر چه دارد در راه خدا بدهد. یعنی روز عاشورا پایان کِشت است.

یکی از درس های نهضت حسینی درس توکل است. توکل و اعتماد حقیقی بر خداوند کلید حل بسیاری از مشکلات است. کسی که حقیقتاً بر خداوند توکل کند با قدرت به دنبال هدف خویش حرکت می کند و از هیچ چیزی نمی ترسد و همواره امیدوار است چرا که خداوند بهترین و قدرتمندترین گاه است و اعتماد حقیقی بر خداوند انسان را به موفقیت خواهد رساند.

به همین جهت است که در آیات متعدد قرآن کریم بر توکل حقیقی بر خداوند تأکید شده است. قرآن کریم می فرماید: و بر خدا توكّل كن، و همين بس كه خداوند حافظ و مدافع (انسان) باشد.

در سوره احزاب می فرماید: وَتَوَكَّل عَلَى اللَّهِ ۚ وَكَفىٰ بِاللَّهِ وَكيلًا و بر خدا توکّل کن (و کارهای خود را بدو بسپار). همین بس که خداحافظ (و مدافع انسان) باشد. در آیه دیگر می فرماید: قُل حَسبِيَ اللَّهُ ۖ عَلَيهِ يَتَوَكَّلُ المُتَوَكِّلونَ بگو: «خدا مرا كافى است و همه متوكّلان (حقیقی) تنها بر او توكّل مى‏كنند!

امام حسین (ع) با توکل بر خدا، نهضت خود را شروع کرد و تا آخرین لحظه عمر همواره توکلش بر خدا بود و لذا از هیچ کس و از هیچ چیزی نمی ترسید و با قدرت اهداف والای خویش را دنبال نمود.

امام حسين (ع) در آغاز حركت خويش از مدينه، در وصيّتى كه به برادرش محمد حنفيّه، ضمن بيان انگيزه و هدف خويش از اين قيام، فرمود: «ما توفيقى الّا بالله، عليه توكّلت واليه انيب.» توفیق من نیست مگر توسط خداوند، بر او توکل کردم و به سوی او باز می گردم. .

امام حسین (ع) در طول راه نيز در برخورد با ضحّاك بن عبدالله مشرقى، وقتى که وى آمادگى كوفيان را براى جنگ با سيدالشهدا (ع) اعلام كرد، فرمود: «حَسْبِىَ اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكيل» خداوند مرا کافی است و او بهترین حامی است. امام حسین (ع) صبح روز عاشورا با شروع حمله دشمن به اردوگاه امام، در نيايشى به درگاه خدا، فرمود: «اللَّهُمَّ انْتَ ثِقَتى‏ فى‏ كُلِّ كَرْبٍ وَ انْتَ رَجائى‏ فى‏ كُلِّ شِدَّةٍ وَ انْتَ لى‏ فى‏ كُلِّ امْرٍ نَزَلَ بى‏ ثِقَةٌ وَ عُدَّةٌ »

خدایا تو مورد اتکای من در هر گرفتاری هستی و تو مایه امیدواری من در هر سختی هستی و در هر کاری که با آن مواجه می شوم تو مورد اعتماد و پشتیبان من هستی.

امام حسین (ع) در آخرین لحظه نیز توکل بر خدا را فراموش نکرد و وقتى که زخمى شده بود و نيزه خورده و بر زمين افتاده بود، در مناجات عارفانه با معبود خويش فرمود: «اسْتَعينُ بِكَ ضَعيفاً وَ اتَوَكَّلُ عَلَيْكَ كافياً» (خدایا) من در حالی که ضعیف هستم از تو کمک می جویم و توکل بر تو می کنم که تو برای من کافی هستی. (مقتل الحسین مقرم، ص۳۵۷)

بنابراین، توکل گرایی و اعتماد بر خداوند در نهضت حسینی موج می زند و در واقع رمز پیروزی امام حسین (ع) و نهضت حسینی توکل حقیقی امام حسین (ع) و یارانش بر خداوند بود و امام حسین (ع) این درس را به انسانها داد که همواره بر خداوند توکل کنند و تنها با توکل حقیقی بر خداوند انسان می تواند به اهداف عالیه خویش نائل گردد و موفقیت های چشمگیری را کسب نماید و به سعادت حقیقی برسد.