زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
هدایت و الهام تکوینی
«هدایت » همان هدایت تکوینی است که بصورت انگیزه ها و قوانینی که برهر موجودی حاکم
ساخته؛ اعم از انگیزه های درونی و بیرونی . فی المثل از یکسو پستان مادر وشیر آن را برای
تغذیۀ طفل آفریده و به مادر عاطفه شدید مادری داده، و از سوی دیگر در طفل انگیزه ای
( غریزه ای) آفریده که او را بسوی پستان مادر می کشاند . و این آمادگی و جاذبه دو جانبه در
مسیر هدف در همۀ موجودات دیده میشود .۱۰
۱- مانند جوجه کبوتر که می داند باید منقار دردهان مادر و پدرش کند.
۲- وهر حیوان نری بسوی ماده اش هدایت شده است .
۳- وهر ذی نفعی بسوی خود هدایت شده است .
«نحل» : نگاهی به زنبور عسل و چگونه خداوند در ساختن خانه بشکل شش گوش باو وحی،
( الهام تکوینی ) فرستاد. و عنکبوت که چگونه او را به ساختن پنجرهائی سوراخ دار هدایت
فرمود تا بواسطه شکار مگس و پشه غذای خود را تامین نماید ؟
«افعی»: و آنچه حکایت شده ، افعی وقتی هزار سال بر او می گذرد کور میشود . لذا خداوند
او را الهام میفرماید که اگر چشمش را به برگ رازیانه تازه بمالد بینائیش باز میگردد. چه بسا
این حیوان در بیابانی که بین آن و زمین پرکشت و زرع یکروزه راه باشد ولی این مسافت را
با زیادیش و با حال کوری پیموده تا اینکه در باغی خود را بر بوته رازیانه می اندازد و اشتباه
نمی کند و چشم خود را بآن مالیده و بینائیش به خواست خداوند باو باز گردد .
هدایتهای پروردگار و الهاماتش حیوانات را چه ناطق و بی زبان ، و چه چهارپا و چه حشرات
در خوراک و دارو که احتیاجاتشان بی حد و حساب است . بر همین قیاس هر موجودی بسوی
کمال وجودیش هدایت میشود .
*خلاصه اینکه دقت در ساختمان هر موجودی و سیری را که در طول عمر خود طی میکند ،
به وضوح این حقیقت را نشان میدهد که برنامه ریزی دقیقی دارد، و دست هدایت نیرو مندی
پشت سر آن است . و آن برای اجرای این برنامه ها کمک میکند و این نشانه دیگری از ربوبیت
پروردگار است .
البته در مورد انسان غیر از هدایت تکوینی هدایت دیگری وجود دارد، و آن «هدایت تشریعی»
است که از طریق وحی و ارسال انبیاء صورت می گیرد .
جالب اینکه هدایت تشریعی انسان در تمام زمینه ها مکمل هدایت تکوینی او است. مانند آنکه حضرت موسی (ع) در مقابل سؤال فرعون که میگوید پروردگار شما کسیت (من ربکما یا موسی؟) جواب میدهد ( ربنا الذی اعطی کل شی خلقه ثم هدی) پروردگار ما کسی است که بهر موجودی آنجه را لازمه آفرینش او بود داد ، سپس رهبریش کرد .
مفهوم این سخن در زمان موسی بن عمران و یا زمان ظهور قرآن گرچه اجمالا معلوم بود ،
ولی امروز با پیشرفت علوم و دانش بشری در زمینۀ شناخت انواع موجودات ، مخصوصا جانداران، گیاهان، از هر زمان اشکارتر شده است . وهزاران هزار کتاب در زمینۀ این تقدیر و هدایت تکوینی، نوشته شده و در عین حال اعتراف می کنند، آنچه هنوز ناگفته مانده به مراتب بیشتر است ۱۱ پس هر موجودی بسوی کمال وجودیش هدایت شده .
خداوند بزرگ در این معانی فرموده (هیچ چیزی نیست مگر آنکه خزینه هایش نزد ما است وما نازلش نمی کنیم مگر با اندازه ای معلوم) حجر۲۱
میفرماید (ثم السبیل یسره) عبس ۲۱(سپس راه را برایش آسان و فراهم کرد )
و نیز فرمود ( لکل وجهة هو مولیها ) بقره ۱۴۸ ( برای هر یک هدفی است که بدانسو روانست.