عصیان مخلوق و بی‌نیازی خالق 

عصیان مخلوق و بی‌نیازی خالق

 

عقیده ما این است که خدا از بنده‌هایش بی‌نیاز است. نه به نماز ما نیازی دارد، نه به روزه ما و نه به حج ما. اگر همه انسان‌های روی زمین کافر شوند یا جملگی ایمان بیاورند، تأثیری بر او نمی‌گذارد. هدف او از آفرینش انسان به کمال رساندن اوست.

 

و تمام احکام به نفع خود انسان و برای تعالی روح و روان انسانهاست.

 

وقتی نماز می‌خوانید، آیا می‌دانید به چه کاری مشغولید؟ ذهن و حواستان پیش کیست؟ حتی اگر از جنبه علمی و تربیتی و روانی هم به نماز نگاه کنیم، نماز تمرینی است برای تمرکز و دقت. تعلیم آداب سخن گفتن با خداست ؛ تسلیم و ابراز بندگی است. ملاقات با خداست. مگر در نماز نمی‌گویید: «تنها تو را می‌پرستیم و تنها از تو یاری می‌جوییم.» (فاتحه، ۵) این یعنی خودت را در برابر خدا می‌بینی و لذا او را با «إیّاک» خطاب می‌کنی [یعنی: تنها تو را.]