زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
لزوم محاسبه در ماه شعبان
✳️ماه پربركت شعبان، آخر سال اخلاقی ماست
🔷 حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی: هر كسی براي خود يك سالی دارد، كشاورزان معمولاً اول سالشان اول پاييز است، و برخي‌ها هم اول سالشان فروردين است؛ اما كسانی كه در مسائل اخلاقی كار مي‌كنند اول سالشان ماه مبارك رمضان است، لذا ماه شعبان آخر سال اخلاقی اينهاست.
🔷 در آخر سال نظير اينكه نزديك امتحانات كنكور مي‌شود انسان چگونه تلاش و كوشش مي‌كند مطالعه كند و حضور ذهن داشته باشد, اينها كه سال اخلاقي دارند تمام تلاش و كوشش آنها اين است كه در اين ماه شعبان بدهكاري‌هايشان را بدهند حقّ‌الله دارند حقّ‌الناس دارند توبه‌اي بايد بكنند واجبي ترك كردند حرامي مبتلا شدند تمام اين دِيْن‌هاي حقّ‌اللهي و حقّ‌الناسي را در ماه شعبان بدهند كه وقتي اول سال فرا مي‌رسد اينها با سود همراه باشند.
🌺کانال عرفان🌺
نفس باد صبا عشقی از جنس طلا ، دوری و دفع بلا ، سال پرسود و صفا ، یاری از سوی خداهمه تقدیم شما . با خوبی‌ها و بدی‌ها، هر آنچه که بود؛ برگی دیگر از دفتر روزگار ورق خورد. برگ دیگری از درخت زمان بر زمین افتاد، سالی دیگر گذشت روزهایت بهاری و بهارتان جاودانه باد .
یک سال گذشت بزرگ تر شدیم ، داناتر و عاقل تر ، با تجربه بیشتر ، حالا با دید بهتری به ادامه زندگی می پردازیم و با تفکری در خود و برنامه ریزی برای رسیدن به زیبایی ها ، که تکامل مرا تا مرز خلیفه الله و سعادت دو جهان برساند.
پس برای شناخت کتاب وجود انسان ، کتابی که اثر خود نوشته های خودم است . این بار سعی کنم زیبا بنویسم تا تجلی زیبایی های درون خودم باشد، زیرا این کتاب وجود من، باطن من را به نمایش می گذارد پس زیبا تصور کنیم که زیبا بنویسم و زیبایی درون خود را تماشاگر باشیم این همه زیبایی در ما و حیف است که ما غافل باشیم یار در خانه و ما گرد جهان می گردیم .
تفکر ، تدبر ، تعقل ، تأملی در خود
مولوی شعر معروفی دارد بیشتر عزیزان آن را حفظ هستند ولی خوبست این بار به معنای عمیق آن توجه بیشتری کنیم آنجا که می گوید:
روزها فکر من اینست و همه شب سخنم
کـه چـرا غافـل از احـوال دل خـویـشـتنـم
از کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود؟
به کجا می روم؟ آخر ننمایی وطنم
مانده ام سخت عجب، کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بوده است مراد وی ازین ساختنم
جان که از عالم علوی است، یقین می دانم
رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم
مـرغ بـاغ ملـکوتم، نیـم از عالم خاک
دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم
ای خوش آنروز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش، پر و بالی بزنم
تفکر و تدبر و تعقل سه واژه مهم در زندگی انسان هاست ولی سوأل اینست که در چه چیزی تفکر کنیم ؟
انسان همیشه سؤال داره ولی برای رسیدن به جواب تلاش و تفکر نمی کند . چیزهایی ندارد دوست دارد که داشته باشد و چیزهایی دارد می ترسد از دست دهد پس همیشه نگرانی و استرس دارد مهم کمتر احساس آرامش می کند .
با وجود اینکه برای به دست آوردن خواسته ها در زندگی تلاش می کند ولی راضی نیست و همیشه احساس کمبود می کند و نگران است. یکی از ترسها و نگرانیهای انسان ترس از مردن است.
پس اولا سوالات خودت را در نظر بگیر ، و به آنها توجه کن . و سپس سؤلات خود را یکی کن ، با کمی دقت خواهی دید همه سؤلات سه جمله است : از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود به کجا میروم . «از کجا ، به کجا ؟ اخر ننمایی وطنم
امام علی(ع) رحم الله امرئه عرفه من این و الی این و فی این .
خدا رحمت کند کسی را که بداند از کجا به کجا چرا ؟ این سه جمله را همیشه می گوییم ولی در معنی و عمیق آن چقدر تفکر کرده ایم . اصلا سه سؤال هستند که باید به دنبال جواب آنها رفت و رسیدن به جواب هر کلمه آن یک کلمه نیست و اگر واقعا از خودم پرسیده بودم آمدنم بهر چه بود؟ و یا به کجا میروم؟ اصلا چرا آمدم که بخواهم بروم. پس تفکر ، سؤال ، رفتن به دنبال جواب . و رسیدن به جواب است که آرامش می آورد.
جواب ـ همه سؤلات بشریت همین است در غرب کانت مطرح کرده
سوال هایی که همیشه جوانها در گیر آن هستند ـمن چه می توانم بدانم ، ماهیت علم چیست ؟ ۲ـ چه باید بکنم ؟ ۳ـ به چه چیز باید امیدوار باشم ؟ سیر من چیست ؟ داریم میریم کجا ؟ چه کار کنم ، خوشبختی چیه ، با کی ازدواج کنم ، با کی دوست شوم و و و
سؤال اول : من چه می توانم بدانم و چه باید بدانم؟
جواب خدای تو می گوید:
«و فی انفسکم افلا تبصرون» در وجود خودتان آیاتی هست آیا نمی بینید؟
در نفس وجود خودت تفکر کن. آیا تا کنون این چنین فکر کرده ای؟.حالا به دل خودت توجه کن در قلب تو عشق چه داری ؟ دلت برای چه می تپد ، و خودت را ببین کیستی ، چیستی؟…
معانی کلمات آیه
«فِی أَنفُسِکُمْ»: دستگاههائی که در بدن انسان است، مانند: قلب، کلیه، ریه، دهها هزار کیلومتر رگهای درشت و باریک، ده میلیون میلیارد سلول، و حواسی همچون بینائی و شنوائی و … هر یک آیتی از عظمت است. «أَفَلا تُبْصِرُونَ؟»: مگر غافل شده‌اید و نمی‌بینید؟ خیلی آیات ما را مخاطب قرار داده و از ما سؤال می کند اما ما میخوانیم نه بعنوان اینکه تأملی داشته باشیم و جواب آنرا جویا باشیم .
مراحل پنج گانه تعالی انسان
آیت الله جوادی آملی : قرآن و عترت برای تعالی، پنج مرحله را به ما نشان دادند و از ما خواستند در این پنج مرحله گام بگذاریم تا خود و جامعه را دریابیم؛
اول، معرفت؛ یعنی خود را بشناسیم که از کجا آمده ایم و به کجا خواهیم رفت؛
دوم، حرکت؛ یعنی از خودخواهی، منیت و غرور و دیگر رذائل به ترک آنها هجرت کنیم؛
سوم، سرعت گرفت در مسیر تعالی، چون این مسیر وسیع و باز است و در آن برخورد و تزاحمی وجود ندارد؛
چهارم، سبقت گرفتن؛ این سبقت گرفتن نظیر سبقت در امور دنیایی نیست که فخر کاذب بیاورد به این دلیل که شخص می فهمد از جانب خدا و در مسیر خداست؛
پنجمین مرحله که مهمترین مرحله است، امام المتقین شدن است؛ یعنی الگوی خوبان جامعه باشیم و مورد قبول و پذیرش انها باشیم، این مرحله نشانه این است که چهار مرحله قبلی را نیز به درستی پیموده ایم.
نکته انسان‌شناسی
قران می گوید: انسان در زندگی‌اش دائما در حال حرکت به سوی خداست:
«يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّكَ كادِحٌ إِلى رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلاقيه:
ای انسان! تو در تلاش و کوششی هستی به سوی پروردگارت تا او را ملاقات کنی» (انشقاق/۶) هم در لحظه مرگش ، و هم در محشر و نیز می فرماید: «إِلى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَر» (قیامت/۱۲)
پس نه از عدم آمدی و نه به عدم می روی چون انسان شوق به بقا دارد . و اگر بداند که که نمی میرد بزرگترین نگرانیش برطرف میشه اما باید صحیفه وجود خودش را زیبا بنگارد….
تمرکز روی داشته ها و تلاش برای نداشته ها (کتاب شکر گذاری) خدا همه را دوست دارد (من ادرس می دهم ) خیلی چیزها داریم ولی توجه نداریم تذکره الاولیاء
تدبر
در آیه ۱۲ همین سوره فرمود: «إِلى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَر: محل استقرار نهایی در آن روز تنها به سوی پروردگار خواهد بود.» اکنون این آیه می‌فرماید که نه تنها استقرار نهایی، بلکه اساساً سوق دادن انسان به سوی خداست؛ یعنی انسان، نه راه ، و نه مقصدی غیر خدا ندارد؛ و این راه و مقصدی است که هیچ انسانی از آن گریزی ندارد. (اقتباس از المیزان، ج۲۰، ص۱۱۴)
«إِلی رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَساقُ»
سوق انسان «تنها و تنها» به سوی پروردگارش است و غایت نهایی جز به خداوند ختم نمی‌شود. («إِلی رَبِّكَ» دلالت بر انحصار می‌کند.) (المیزان، ج۲۰، ص۱۱۴)