ماه رمضان كه قرآن در آن نازل شده

بسم الله الرحمن الرحیم

« شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْقَانِ »

ماه رمضان كه قرآن در آن نازل شده ، قرآنى كه سراسرش هدايتگر مردم است و داراى دلايلى روشن از هدايت مى‏باشد ، و مايه جدايى [حق از باطل] است.

خالق متعال برای هدایت بندگان پیامبرانی را مبعوث فرمودند که بعضی از آنان دارای کتب آسمانی بودند که از مجموع ۱۰۴ کتاب آسمانی؛ چهار کتاب، امهات کتب هستند، تورات، انجیل، زبور، و قرآن کریم، که آخرین کتاب و حاوی تمام کتب آسمانی است. و همه کتب در این ماه مبارک رمضان برای هدایت بشریت نازل شده اند.

قرآن که آخرین و جامع ترین کتاب آسمانی برای هدایت و تکامل بشریت است در شب قدر نازل شد، و صحف ابراهیم نیز در شب اول ماه رمضان، و تورات در شب ششم، و انجیل درشب سیزدهم، و زبور در شب هفدهم، ماه مبارک رمضان نازل شده اند، که به عظمت این ماه برای هدایت و تقرب بسوی خالق هستی پی می بریم.

و قرآن در ماه مبارک رمضان و در شب قدر نازل شد.

 

 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ ﴿١﴾

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی

ما قرآن را در شب قدر نازل کردیم.

 

شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْقَانِ ۚ

ماه رمضان كه قرآن در آن نازل شده ، قرآنى كه سراسرش هدايتگر مردم است و داراى دلايلى روشن از هدايت مى‏باشد ، و مايه جدايى [حق از باطل] است

.ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تقسیم چهارگانه مطالب قرآن

در حدیثی حضرت سیدالشهداء(ع) می فرماید: کتاب الله عزوجل علی اربعه اشیاء:

علی العبارة ، و الاشاره ، واللطائف، و الحقایق، فالعبارة للعوام، و الاشارة للخواص، واللطائف للاولیاء و الحقایق للانبیاء .

قرآن دارای عبارات و اشارات و لطایف و حقایق است. که عوام از عبارات آن استفاده می کنند، و خواص از اشارات، و اولیاء از حقایق آن . لذا گرچه ظاهر قرآن و آن عبارات و کلمات قرآن در میان همه مسلمانان است، و هر کسی بقدر معرفت و بصیرت و ایمان و خلوص و سایر ملکات نفسانی اش از قرآن استفاده می کند، یعنی هر کسی باندازه استعداد و ظرفیت وجودی خود از قرآن بهره می برد.

اما حقیقت و باطن قرآن را جز پاکان و مطهّرین نمی توانند به آن دست یابند، که خداوند می فرماید:

إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ ﴿٧٧﴾فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ ﴿٧٨﴾لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ ﴿٧٩﴾تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ

(که آن، قرآن کریمی است، که در کتاب محفوظی جای دارد، و جز پاکان نمی‌توانند به آن دست زنند [= دست یابند]. آن از سوی پروردگار عالمیان نازل شده؛)

چه اینکه قرآن ظاهری دارد و باطنی، عامی دارد و خاصی، مطلقی دارد و مقیدی، ناسخی دارد و منسوخی، محکمی و متشابهی. قرآن چون من عندالله و ابدی است، و از ازل تا ابد، و از اول خلقت تا پایان دنیا و عقبی، سخن می گوید. لذا باید کسانی آنرا تفسیر کنند که علم لدنی داشته باشند، و علم او همردیف علم رسول خدا باشد.