راه سعادت با قرآن در زندگی 

خودشناسي

انسان موجودي دو سرشتي است كه دو مرتبه وجـودي دارد؛نيمـي از سرشـت او نـور و نيمي ديگر از ظلمت است.انسان با وجود اين كه يك حقيقت بيش نيست، دو جنبـه دارد:جنبـه حيـواني و جنبـه انساني.

از يك طرف حيوان است و تمايلات حيواني در وجودش نهاده شده است.شرور و بديهاي انسان كه در قرآن به آن اشاره شده،از جنبه حيواني او سرچشمه مي گيرد و به همين جهت مورد نكوهش قرار گرفته است.

و از طرف ديگر داراي نفس مجرد ملكوتي است.روح او نفخه اي الاهي است كـه بـاب عالم قدس سنخيت و ارتباط دارد  و اين جنبه، سرچشمه مكارم و خوبيهاست و به همين جهت مورد تكريم قرار گرفته  و خليفه خدا و مسجود ملائكه واقع شده است.

انسان بر اثر همين خلقت ويژه اش مي تواند به تمايلات حيـواني گـرايش يابـد و ايـن جنبه حيواني را تقويت كند و در نتيجه جنبه انسانيت او تضعيف خواهد شد.

از سويي مي تواند به فضائل و مكارم انـساني توجـه كنـد و خواسـته هـاي حيـواني را تعديل و كنترل نمايد و جنبه انساني را پرورش دهد.

و انتخاب هر يـك از ايـن دو راه در اختيار خود انسان قرار دارد.يكي از ويژگيهاي آدمي، برخورداري از اختيار است. و نيز انسان مركـب از نفـس و بدن است .

حقيقت آدمي و آن چه به سبب آن بر ساير حيوانات ترجيح دارد، همـان نفـس است  كه از جنس ملائكه مقدسه است.

بدن امري است عاريـت و حكم مركبي را براي نفس دارد؛زيرا او از عالم اصلي و موطن حقيقي به اين دنيا آمده  تا بـراي خـود تجـارتي كند و سودي اندوزد و خود را به انواع كمالات بيارايد و اكتساب صفات حميده و اخلاق پسنديده نمايد،و باز به وطن اصلي خود مراجعت نمايد.